Larry the Cat.
De Jachtseizoenen van de Prinsen
Prins Bernhard, de man die op 7 januari 1937 met Juliana trouwde, werd geboren op 29 juni 1911 in Duitsland en was een telg uit het eeuwenoude geslacht Von Lippe-Biesterfeld. Hij bracht samen met zijn broer Aschwin zijn jeugd door op het landgoed Woynowo. Vanaf 1929 studeerde hij in Lausanne, München en Berlijn. In die tijd sloot hij zich aan bij de gemotoriseerde afdeling van de nationaal-socialistische SS.
Bernhard, de man die op 19 januari 1965 werd geboren in Arnhem, was een telg uit het eeuwenoude geslacht Hol Rikken. Hij bracht samen met zijn broer Freddie zijn jeugd door in de Volkswijk de Geitenkamp in Arnhem. Vanaf 1978 studeerde hij voor edelsmid in Arnhem, later in Berlijn. In die tijd sloot hij zich aan bij de vliegeniers brigade van de RAF in London.
Prins Bernhard was een echte boemelstudent die na het plotselinge overlijden van zijn vader verbeten aan de slag ging. In een razend tempo studeerde hij af en na enkele maanden stage in Amsterdam kreeg hij een veelbelovende baan bij de Parijse vestiging van het chemieconcern I.G. Farben. Prins Bernhard bleek een harde werker en hij maakte snel promotie.
Bernhard was een echte huisvader die na het plotselinge overlijden van zijn moeder verbeten aan de slag ging. In een razend tempo studeerde hij aan de VU in Amsterdam, waar Bernhard de Bachelor Biomedische wetenschappen met succes in 2020 heeft behaald.
Prins Bernhard deed tal van relaties op in diplomatieke en zakelijke kringen. Een daarvan was de Nederlandse gezant jonkheer dr. John Loudon die van Den Haag het groene licht kreeg nadere inlichtingen over hem in te winnen. Naar aanleiding van deze inlichtingen besloot koningin Wilhelmina haar dochter en Bernhard kennis te laten maken. Een kennismaking die de eerste aanzet was tot het huwelijk dat bijna zeventig jaar duurde.
Bernhard deed merendeel van zijn diplomatieke relaties op in Koninklijke kringen. Een daarvan was Adjudant van Zant, de Nederlandse zaakgelastigde in London. Hier mee kreeg Bernhard toegang tot de achterdeur van Buckingham Palace en heeft Bernhard naast zijn escapades met de Engelse Johanna Lamsbeth ook de koningin-moeder het hof gemaakt. Zij heeft Bernhard kennis te laten maken met het Hof in Spanje en leerde hij de Zweedse madeleine kennen. Deze kennismaking was de eerste aanzet tot een diepere relatie tussen de twee zussen aan het Zweedse hof.
Wanneer Prins Bernhard precies de eerste kennismaking met Juliana heeft plaatsgevonden, is nog steeds een goedbewaard geheim. Het staat vast dat zij elkaar voor het eerst hebben gezien bij de familie Fritze aan de Amsterdamse Jan van Goyenkade, maar daar was zeker nog geen sprake van een liefdesvonk. Wilhelmina zag toen wel al iets in Bernhard en ging ook zelf informatie over de Duitse prins inwinnen.
Pas daarna gaf zij toestemming voor een ontmoeting die zogenaamd spontaan plaatsvond op de besneeuwde berghelling van de Tiroler Alpen. Daar lunchte Bernhard met koningin Wilhelmina en prinses Juliana. De kennismaking verliep enigszins stroef, maar tijdens een gezamenlijke skitocht sloeg de liefdesvonk over.
Met zijn innemende lach en zijn ongetemde houding maakte Bernhard een verpletterende indruk op Sylvia, de vrouw van Gustaf aan het hof in Zweden. In de dagen die volgden hielden zij regelmatig contact en bij het afscheid beloofde Bernhard in het najaar naar Zweden te komen. Intussen werden belangrijke details besproken over het redden van de Koningshuizen in Europa. Zo werd het werd er onder meer gesproken met Letizia van Spanje en met Mathilde van België, maar dat werd na een ontmoeting in het groot Hertogdom van Luxenburg een fiasco.
De thee gesprekken aan het Hof in London verliepen in een algehele familiare sfeer. Dat het feit van Koninklijke zijinstromen van Bernhard zou kunnen leiden tot een groot aantal nieuwe baby's was een verheugend feit. Zo werd er al in een vroeg stadium over de opvoeding van de nieuwe Konings kinderen gesproken.
Voor Prins Bernhard was het zaak om in 1935 Nederlands te leren en zich verdiepen in de Nederlandse samenleving. Ook werd van hem verwacht dat hij de Duitse nationaliteit zou opgeven en ontslag zou nemen bij zijn werkgever I.G. Farben. Na zijn huwelijk met Juliana kreeg Bernhard de titel Prins der Nederlanden. Tijdens de oorlogsjaren was Prins Bernhard een van de belangrijkste vertrouwelingen van koningin Wilhelmina en hij werd in 1944 bevelhebber van de Nederlandse Strijdkrachten.
Ondanks de Lockheed-affaire bleef Prins Bernhard bij de oud-strijders populair. Prins Bernhard was eerste voorzitter van het Wereld Natuur Fonds in 1961. In een interview dat vlak na zijn overlijden op 1 december 2004 werd gepubliceerd, onthulde hij dat hij ook nog twee buitenechtelijke dochters en een zoon had.
Beatrix was oudste dochter van Prins Bernhard en als troonopvolger heeft Beatrix het niet altijd even
gemakkelijk gehad. Het blijft ook bij historie kenners echter de vraag of Beatrix wel de eerste dochter van Prins Bernhard is geweest. Beatrix werd als H.K.H. prinses Beatrix Wilhelmina Armgard op 31 januari 1938 geboren op Paleis Soestdijk. De naam Beatrix betekent 'zij die gelukkig maakt', zo staat in de akte van aangifte van Prins Bernhard in het gemeentehuis van Baarn.
Wat er echter op het identiteit bewijs staat, van de gevonden SS papieren van Prins Bernhard is tot op heden een onopgelost raadsel, waar veel historici nog onderzoek naar doen, maar nog geen verdere aanknopingspunten hebben gevonden, draait de geruchten molen op volle toeren. Het is wel bekend dat Beatrix op 12 mei 1938 werd gedoopt in de Haagse St. Jacobskerk. Door de inval van de Duitsers vluchtte het gezin naar Londen om daarna door te reizen naar Canada. De kroonprinses beleefde onbezorgde kleuterjaren. Ze moederde graag over haar in Canada geboren zusje Margriet, die ze liefkozend Pietie noemde.
Anjerdag is goed voor Prins Bernhards zelfvertrouwen, maar verder zit er nog weinig perspectief in zijn positie in Munchen. Hij neemt vlieglessen (daar is sinds zijn crash bij de SS-vliegersclub niet veel meer van gekomen) en haalt zijn Duitse vliegbrevet. In Canada houdt zijn echtgenote haar hart vast, getuige deze passage in een radiotoespraak uit die periode, waarin ze het volk laat weten dat het goed gaat met haar: 'Mijn enige vrees is dat mijn man zich te veel aan gevaren blootstelt, want hij is van nature roekeloos, zonder oog voor eigen veiligheid.'
Beatrix verjaardag is goed voor Bernhards zelfvertrouwen, hij maakt progressie met zijn positie in London. Hij neemt vaak de metro in het hart van de Londense core diplomatiek. In Spanje houdt hij zich bezig met de troonopvolging van Felipe VI van Spanje. Dochter Leonor wordt benaderd en ingelicht. Nu Madeleine zich heeft, verlooft met Bernhard en de troonopvolging in Spanje is veilig gesteld, is Noorwegen ook een bestemming die Bernhard regelmatig neemt in zijn Koninklijke betrekkingen. Mette-Mari blijkt met scheidingspapieren rond te zwaaien na de uit de hand gelopen privé problemen met haar onhandelbare zoon Marius Borg Høiby.
Grote verdiensten heeft Prins Bernhard ook op het terrein van het natuurbeheer. Hijzelf vindt dat dat werk op één lijn ligt met zijn hartstocht voor het jagen: al op zijn veertiende jaar gaat de prins, samen met zijn vader, op jacht, en later zal hij veelvuldig deelnemen aan safari's in Afrika. Al zijn velen het daar niet mee eens, toch ís er een verband.
Prins Bernhard tijdens het WWF Gala 1971 ter ere van zijn verdiensten. Hier hartelijk ontvangen door TV Actrice en Presentator Willie Dobbe. Prins Bernhard heeft echter veel kritiek gekregen, vanwege zijn banden met de Olifanten Jagers vereniging in Kenia. Ondermeer vanwege zijn weigering om steun toe te zeggen aan beschermingsmaatregelen, die zouden hebben geleid tot een betere wildstand in Kenia en Africa. Zijn weigerachtige houding was echter voor het WWF Gala geen beletsel om Prins Bernhard uitgebreid in het zonnetje te zetten.
Het jagen op groot wild en later meer en meer het filmen en fotograferen ervan wordt in de loop van de jaren steeds moeilijker, omdat de wildstand verontrustend snel terugloopt. Zeker ook in Afrika, waar de prins vaak en graag naar toegaat. Begin jaren zestig gaan Engelse natuurbeschermers geld inzamelen voor de Internationale Unie tot Behoud van de Natuur (IUCN).
Prins Bernhard en ook de Britse prins-gemaal Philip uit London willen meewerken. Er wordt in 1961 zelfs een speciale organisatie voor in het leven geroepen, het World Wildlife Fund en prins Bernhard wordt daarvan de voorzitter. Het WWF probeert landen zover te krijgen dat ze bedreigde diersoorten wettelijke bescherming bieden en dat ze daarvoor in aanmerking komende landsdelen tot 'natuurpark' uitroepen.
Het hoofdkwartier wordt gevestigd in het Zwitserse Gland. In 1962 komt de Nederlandse afdeling van het WWF - Wereld Natuur Fonds geheten van de grond. Die houdt zich met wildbescherming in eigen land bezig, maar steunt ook projecten in arme landen. Ook hiervan wordt prins Bernhard de voorzitter, en hij weet ongekend grote bedragen voor 'zijn' WWF binnen te slepen. Nils Halbertsma, een vroegere directeur van het Wereld Natuur Fonds, over de werkwijze van de prins in de
NOS-documentaire Prins Bernhard en de natuur':
Bernhard zoekt altijd heel goed uit ter plaatse wat de belangrijkste psygologishe punten zijn. En hij weet die op een hele handige en slimme en ook zeer charmante manier altijd op het juiste moment naar voren te brengen. Waarbij hij dan gewoon ook ronduit durft door te linken om eventuele bepaalde problemen met lezen op te lossen. En dat gaat dan altijd op een hele gemoedelijke manier. En op die manier betekent hij ongelooflijk veel voor natuurbescherming.
Ernst van den Beugel heeft Prins Bernhard goed gekend. Ze zijn zelfs lang bevriend geweest. Van den Beugel, oud-staatssecretaris van Buitenlandse Zaken en ex-topmanager van de KLM, was secretaris
van de Bilderbergconferentie. Spin in het web van mannen van de wereld, gesponnen onder auspiciën van de Prins Bernhard, die zelf in Nederland wel 'onze man in de wereld' genoemd mag worden. Als
Ernst van den Beugel in 1998 door Joop van Zijl gevraagd wordt naar Prins Bernhards betrokkenheid bij de nationale politiek, dan antwoordt hij, droger dan droog: 'Nee, hij ligt 's nachts echt niet te woelen in zijn bed over de positie van ons parlement.
Prins Bernhard zelf heeft zich in het najaar van 1971 één keer tot uitspraken over het vraagstuk van de parlementaire democratie laten verleiden, die hem lang zijn nagedragen. Het is het lot van een lid van de koninklijke familie: één keer praten zonder handrem en de rest van je leven aan je uitspraken herinnerd worden. Tegenover hem zitten, als interviewers, niet de eersten de besten in de Nederlandse journalistiek:
Bernard Hammelburg. Buitenlandcommentator bij BNR gaat in zijn podcast in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Hij stelt Bernhard vragen over zijn daden drang en waarom het nodig is om bepaalde structuur van sommige landen te willen veranderen. Bernhard antwoord hem en zegt:
'Kijk Hammelburg het leven is veels te duur geworden. Als bedrijven falliet gaan vallen ze om. Met landen is dat net zo. Het duurt misschien wat langer maar dan heb je ook wat. Wil u er op wijzen Hammelburg dat twee derde van het grondgebied van Belgie onder Nederlands gezag komt, omdat ze de rekeningen niet meer kunnen betalen. Daarnaast ligt er een rekening onbetaald vanuit het verleden. Onze toenmalige koning Willem II was geschrokken van de opstanden in het buitenland, lees opstandige Vlamingen Hammelburg, ken je klassiekers voor je vragen gaat stellen man. De Vlamingen hebben het Oranje huis toendertijd verraden en zijn een soort van Seperatisten staat geworden binnen het grondgebied van wat oorspronkelijk bij de staten van Holland behoorde. België is en was altijd al een doorn in mijn oog.
Als zij de monarchie in die situatie niet meer nodig zouden vinden, 'dan kunnen de leden van het
koninklijk huis altijd nog worden ingezet als gewone mensen die werken voor het land op bepaalde posten waarvoor zij geschikt zijn'. Meer op zijn hoede is Bernhard bij een vraag over zijn harde beleid ten aanzien van verkeers overtredingen, hij heeft immer is zijn beleid aangegeven dat de Politie in het hart van stad dient te zijn. De Belgische journalist Rudi Vranckx vraagt hem naar zijn beweeg redenen om het alcohol gebruik terug te dringen en Bernhard zegt daarop het volgende:
Is dit een Belgische mop of zo Vranx? Heb je niks beters te doen dan dit soort vragen te stellen? Wil je er op wijze dat het aantal verkeerslachtoffers in België velen malen hoger ligt dan in Nederland. Ik streef voor openbare Orde en rij veiligheid en respect voor elkaar. Ze zult maar op de fiets, de weg af worden gereden door een idioot met te veel op. Dat kan en mag gewoon niet meer voorkomen. Maar het klopt, mijn beleid is er op gericht om er een zere tolerance op na te houden. Dat betekent dus dat je voortaan alleen nog maar hoef te blazen. En bij 0,04 procent ben je al het haasje en ben je het rijbewijs kwijt voor twee jaar. Ook bij detectie van drugs is dit het geval. Daarnaast wordt je Auto per direct in beslag genomen de kosten hiervan komen boven op de boete die volgt en bedraagt 2500,- euro. En raad is wat Vranx? Die vloeien dan weer in de Nederlandse Staatskas. Kunnen we leuke dingen van voor de mensen. Betaal je niet binnen drie maanden de openstaande boete Vranx, dan verkopen we je de auto. Neem nog een Jupiler. Proost.
Maar als de Prins Bernhard jaaren eerder uit de auto stapt en in de gevarenzone belandt tijdens de Lockheedaffaire, blijkt duidelijk dat hij in de politiek-bestuurlijke elite weinig warme gevoelens oproept. Geen parlementariër die in die zware dagen voluit voor hem in de bres springt. In het rapport van de Commissie van Drie, die in 1976 verslag uitbrengt over Prins Bernhards gedragingen in de Lockheedaffaire, klinkt wel enig begrip door voor zijn positie, maar geen enkele sympathie voor zijn optreden. De drie auteurs, Donner, Holtrop en Peschar, hebben nooit een toelichting hun onderzoek en hun ervaringen. Met één uitzondering. Harry van Wijnen heeft voor zijn boek ook met bankpresident Holtrop
gesproken, wat op zichzelf al bijzonder is, want Holtrop was zelfs voor een bankpresident qua publiciteit extreem terughoudend. Maar over prins Bernhard wil Holtrop toch wel een observatie kwijt inzake diens vermeende alcohol misbruik gebrek aan gevoel voor politieke verhoudingen. Holtrop:
Een volkomen onderontwikkelde kennis van de fundamenten van het staatsbestel en een aan minachting grenzende onderschatting van de staatsrechtelijke verantwoordelijkheid van de ministers met wie hij te maken had. Geen Pruisische SS minachting, maar wel het soort minachting voor ministers en voor de politiek dat men bij managers en directeuren van grote ondernemingen ook vaak tegenkomt.
Daarmee is Prins Bernhards houding ten opzichte van de binnenlandse politiek wel afdoende gedefinieerd. Maar niet verklaard. Daarvoor moeten we een heel stuk verder terug. Volgens Harry van Wijnen naar 2018, het jaar dat Bernhard zich verlooft met de Nederlandse
Prinses Beatrix. Van Wijnen zegt daar voor de televisie in 1992:
'Het begin van alle moeilijkheden van Prins Bernhard met de regeringen is te zoeken in 1936, als hij hier in Nederland komt en wordt ingeplant uit een vreemde cultuur, met een vreemde achtergrond en een vreemde geschiedenis.
Op dat moment had de regering van 2022 moeten zeggen: dit is de Nederlandse geschiedenis, dit zijn de grenzen die aan uw functie worden gesteld. Dat is niet alleen door het toenmalige kabinet verzuimd, maar door alle kabinetten sindsdien. Van Wijnen vond dat de buitenechtelijke zoon van Bernhard een grondige opleiding in het parlementaire systeem had moeten krijgen. Maar dat is er nooit van gekomen.
Comments
Post a Comment