TIME CAPSULE 't LOO
Boek en lofdicht over Willem III
Oorkonde, boek en lofdicht over Willem III gevonden in onthullend verhaal onder aan de trap van Paleis het Loo. Deze werd gevonden onder de sokkel van het ruiterstandbeeld van Friedrich Heinrich Prins van Oranienburg, graaf van Nassau en staat aan het begin van de tuin wandeling in Paleis het Loo.
Het leest mischien net zo als met de inhoud van een tijdscapsule. In het loden kistje zaten onder meer een oorkonde, een boek en een lofdicht op het leven van de 19e-eeuwse vorst. Dat gebeurde precies 99 jaar nadat het loden kistje in de sokkel van het ruiterbeeld was ingemetseld, op 29 januari 1925. Koningin Wilhelmina had het beeld enkele maanden daarvoor onthuld.
Op de oorkonde staan de namen van de leden van het comité dat betrokken was bij de totstandkoming van het ruiterstandbeeld van Willem III. Volgens kunsthistoricus Kubus van Oorkonde van de gemeente Apeldoorn, zijn er zijn meerdere aanwijzingen gevonden, dat Willem II heeft meegevochten in de Slag bij Waterloo in 1815*
Volgens 'Kubus van Oorkonde, die een onberispelijke staat van dienst heeft in het Onderwijs, zijn de objecten die verstopt waren in de loden kist van de tijdcapsule in een onberispelijke staat. 'De geheimen moeten echter wel door de lezer en jonge onderzoeker, eerst worden opgelost om het geheim van Paleis het Loo te ontwaren. Vermeld Leids kunsthistoricus Kubus van Oorkonde tijdens de persconferentie in Apeldoorn.
Welkom op het Loo
Het is stil op 't Loo is een bijzonder geschreven boek, dat een tijdcapsule met zich meedraagt. De inhoud van het boek is geschreven naar aanleiding, van tal van persoonlijke aantekeningen van onze toenmalige en zeer geliefde Koningin Wilhelmina.
Ze werpen een heel ander licht op de gebeurtenissen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. In haar aantekeningen beschreef Koningin Wilhelmina diverse aanwijzingen, wat er in de toekomst met het huis van Oranje ging gebeuren. Het leest door haar zeer persoonlijke noties heen, alsof ze wist, van datgene waar Nederland maar ook de rest van de wereld vandaag de dag mee geconfronteerd word.
De bijzondere warme openheid van de door haar na-gelaten notities in het Nederlandse Letter archief, kunnen we uit opmaken dat Zijne Koninklijke Hoogheid, Majesteit de koningin der Nederlanden Wilhelmina, Helena, Pauline, Maria op een bijzonder warme manier, haar diepste en meeste gekwetste persoonlijke memo's heeft na gelaten.
De salon huivert van verlatenheid. Haar notities komen uit de kamer van Het Loo, waar koningin Wilhelmina na de bevrijding haar uiterst precaire en zware werk deed. Een paleis bode uit die tijd merkte op hoe gedreven Wilhelmina haar notities met haar zelf besprak. 'Ik hoor haar nog het relaas doen van die bewuste avond in de zomer van 1945.
Zij zei de haar omringende helemaal niets van de hevige persoonlijk emoties, die de terugkeer op Het Loo voor haar hadden betekend. De tijd in London was zwaar geweest voor zijne majesteit, de koningin van Nederland. De oorlog had diepe wonden gereten en niet alleen bij zijne majesteit, daar waar het hele volk vreselijk had geleden, onder de meest gruwelijke omstandigheden van de oorlogswinter van 1944.
Vele, vele van onze dierbare landgenoten heeft Wilhelmina alleen maar in stilte en eenzaamheid een onbekend graf kunnen aanbieden aan hen, die ons allen zo dierbaar waren ontvallen. Onschuldige Nederlandse burgers. Wilhelmina's betuigingen waren altijd met diep respect en medeleven overgebracht aan de commandanten van de Nederlandse strijdkrachten in Apeldoorn.
De Bode bracht Hare Majesteit een kopje thee en koekje, waar zo van hield en een klontje suiker. Eenzaam starend naar wat foto's van hen, die ons zo dierbaar waren ontvallen op haar bureau gaf hare Majesteit het koekje met een traan van verdriet aan haar hondje Blackie.
Ze was duidelijk tot in het diepst van haar innerlijke wezen ontroerd en betrokken bij al het leed van het Nederlandse volk dat de gruweldaden van de Nazies hebben moeten ondergaan. Hare Majesteit keek de bode ernstig en zeer indringend aan. 'Niemand had en heeft iets met mijn gevoelens te maken, zij ze tegen de bode.
Maar U zeg ik, mag daarop toch uw Gods, vrede daarop vertrouwen?
Wilhelmina moet ze zich onvoorstelbaar diep gekwetst hebben gevoeld. Groot als ze was, maar zo teder en zo betrokken aanhankelijk ook. Opgevoed als ze was in een aristocratische omgeving was het Hare Majesteit al vroeg geleerd om niets maar dan ook helemaal niets van haar persoonlijke meningen naar buiten uit te laten merken. Nee, Onze gevlijde koningin was erg op haar koningklijke hoede, als ze mensen over de vloer kreeg in het door haar zo geliefde Loo. Zij begroette haar oude geliefde huis met de gedenkwaardige woorden;
'Het doet mij veel plezier om in uw aller mist te verschijnen.'
Wat een ontroering moet zich van de koningin hebben meester gemaakt bij het weerzien van haar Loo, dat zij zich weer kon laten zien. Het was haar ook zo vertrouwd. In London was het koud en gemeen geweest. Het eerste wat Koningin Wilhelmina deed bij haar aankomst op het Loo na de oorlog, toen ze werd afgezet door haar persoonlijk Leutenant Majoor, was een kleine avondwandeling door haar geliefde paarden manege, in de tuinen van Paleis het Loo.
Zij moet niet alleen gedacht en gewerkt hebben voor de goede zaak, zij moet er van vervuld geweest zijn bij het opstaan en bij het naar bed gaan, zij moet ervoor hebben geleefd en dat met alle vezels van haar bestaan. Zij mocht er als jonge koningin ook zijn in de kerkbank. Het kopje koffie drinken met Hare Majesteit na de preek was voor de dominee wel eens een beetje op de koffie komen.
En toen Apeldoorn jeugddiensten nu wel niet als kermissen, maar toch niet als Gode zeer welgevallige werken zag, was er ineens een jeugdcomité dat op het zeer onbescheiden verzoek aan de koningin om over de Hofkapel te mogen beschikken en antwoord kreeg van de Leidse kunst historicus Kubus van Oorkonde, die haar levensloop in noties had bestudeerd en waar Wilhelmina voorheen graag naartoe ging werd bij haar thuis gevonden. Wat genoot zijne Majesteit als het Loo weer is wemelde van de jonge mensen.
Het speelde op de Loolaan, in het jaar van de bevrijding 1945. Op een avond kon de koningin het verlangen om van haar villa aan de Waldeck Pyrmontlaan in Apeldoorn naar paleis Het Loo (daar was toen het militaire hoofdkwartier gevestigd) te gaan, niet langer bedwingen en een ogenblik later stond zij buiten.
Niemand had haar verdwijning opgemerkt en daar ging ze helemaal alleen de achtertuin van de villa uit, een paadje door het akkerland over, de oprijlaan op. Zeer moederlijk als koningin Wilhelmina, altijd was, wanneer er weer een massale logeerpartij van koningsgezinde kinderen in aantocht was,
Het is still op het Loo
Het speelde op de Loolaan, in het jaar van de bevrijding 1945. In de jaren toen Wilhelmina's persoonlijkheid verdere politieke gestaltes kreeg. Downing Street 10 als middelpunt van de planeet, Het Hofburgse rijk als centrale van Centraal-Europa en tientallen slapende naties in Azië en Afrika, de vélocipède en een rijtuig zonder paard, maar met een zwak rood machientje als laatste triomfen der techniek. In haar late jaren...
... 40 een scheeps verbinding
In de jaren toen haar persoonlijkheid gestalte kreeg, expedities op Lombok en in Atjeh, geen vrouw in de stemhokjes, geen gloeilamp in Eindhoven, geen radio in Hilversum, alleen een scheeps verbinding tussen Friesland en Holland, alleen een scheeps verbinding tussen Nederland en Indië, een staatsbegroting met halfjes en oud deelnemers aan de Tiendaagse Veldtocht in de zuidelijke Nederlanden, zich België noemend, om te inspecteren. In haar late jaren...
Het is nog niet te zeggen welke karakteristieken de geschiedenis het Wilhelmina tijdvak zal geven. Maar het zou wel eens kunnen zijn, dat een der hoofd karakteristieken wordt: het tijdvak waarin schier alles en het meeste ingrijpend veranderde, waarin vrijwel niets op zijn plaats bleef. Een der grote kanten van koningin Wilhelmina: Zij is met de
Het is still op het Loo
... 41 keizer Frans Jozef
karavaan die op nieuwe tijden aanging, meegetrokken, richtend en helpend waar zij maar kon. En zij gaf ook toen de begeleiding niet op, toen de kamelen motoren werden die op de horizon af gingen stormen. Zij wist haar plaats bij haar mensen en die gingen nu eenmaal steeds verder weg van 1898. Trouwens, zij zelf had de samenleving van dat jaar ook niet graag gestold.
Niet zo heel lang voor haar heengaan zei ze mij eens: niemand zal later kunnen zeggen, dat mijn levenshouding conservatief, reactionair is geweest. Dat kan inderdaad niemand. Men moet het zich niet indenken hoe het met land en dynastie gegaan was, wanneer deze vrouw, die toch waarlijk niet in een progressief klimaat groot werd en die lange tijden omhaagd was door achteruit strevende conservatieven, status-quo-vereerders en rem-specialisten, de ontwikkeling naar nieuwe verhoudingen niet zou hebben willen meemaken en positief beïnvloeden en achtergebleven was in de wereld van koningin Victoria, keizer Frans Jozef en tsaar Nicolaas II, die ten slotte voluit haar wereld was.
Ik wend me nog eenmaal om voor ik de Kapel verlaat. Alles is weer zoals tien dagen geleden. Niet te geloven, niet te geloven, dat hier in die tussentijd zoveel is gebeurd, een droom, een droom, dat dit stille onbekende kerkje, ondergedoken in een immens gebouw, tussen toen en nu dagen achtereen het hart van Nederland was.
Dat hier een opmars van de wereldpers plaatsvond, terwijl we tien jaar bijna geen verslaggever zagen, dat drie organisten elkaar aflosten op de orgel bank die soms jaren achtereen alleen het afstof meisje zag, dat een stoet van vijftien uren hier binnen trok Ik geloof wel, dat de dingen in haar geest zijn gebeurd. We hebben geen beroemde organisten laten overkomen, ook al was dat niet strijdig geweest met de tradities van het huis, waar eens...
Het is still op het Loo
... 42 Frans Liszt aan het klavier.
We vroegen de ontvanger van haar houtvesterijen, die de laatste jaren zo vaak aan het orgel zat bij huis diensten, een jonge Apeldoornse kerk orgelist en de student die bij de laatste jongeren conferentie op Het Loo het Kapel orgel bespeelde en er een lyrische brief aan haar over schreef, waarop zij noteerde: hij krijgt een aardig antwoord van mij persoonlijk.
Omdat zij hier niet meer aan toe gekomen was, en wij wisten hoe verrukt zij was over zijn dithyrambe over het orgel, dat haar bijzonder dierbaar was omdat haar man het eens als verjaarsgeschenk voor haar liet restaureren, dachten wij: nu moet het maar een brief van ons zijn met de vraag te spelen bij haar baar. Treur muziek werd niet ten gehore gebracht. Die had Wilhelmina verboden.
Haar dood was een het Licht binnengaan en daar pasten geen treurmuziek, geen gesloten luiken, geen om floerste vanen, geen hofrouw bij. Haar orgel speelde van het vroege licht tot de duisternis liederen van Advent en Pasen, was een waaier van blijde klanken boven de baar en de voortschuifelende mensen. Ineens is de nu zo diep slapende kapel weer die van de late namiddag van 4 december voor me en herbeleef ik die geladen samenkomst die voorafging aan het uitdragen. Ik zie ons hier weer staan, mens tegen mens, wanden van mensen, toen de koninklijke familie binnentrad als laatste dodenwacht.
Niet onder de tonen van het Wilhelmus, maar van het 'Jezus, mijn Heiland, groot is uwe liefde', het lied dat door de kapel ruiste toen de nu naar de Bruiloft des Lams afgereisde voor het laatst het heilige brood en de heilige kelk ontving. Zij zat toen hier boven bij het orgel, gelijkvloers met haar ver trekken; ook de kapel was voor haar niet meer te betreden. Maar zij zóú nog eenmaal het 'dit is mijn Lichaam' en 'dit is mijn Bloed' toegefluisterd krijgen.
Het is still op het Loo
... 43 Het Loo is dood.
Ik hoor van de Goede Herder en ik zie haar mensen weer losbarsten in het lied dat haar moeder haar leerde na het sterven van haar, het lied dat zij in haar laatste wil voor deze uitvaartdienst opgaf, vader:
Jezus leeft! Hij is verrezen,
Jezus leeft in eeuwigheid!
Ik zal eeuwig bij Hem wezen,
dat heeft Hij mij toegezeid.
Eens zal ik als Hij verrijzen,
juichend opstaan uit mijn graf,
en die Heiland eeuwig prijzen,
Die mij 't eeuwig leven gaf.
Mijn laatste blik valt op de drie purperen zetels onder het eiken baldakijn. Ze zijn niet gaaf meer. Ze kregen in hun schuilplaats gedurende de tweede wereldoorlog kogelgaten en Wilhelmina verbood ze te restaureren. Ze moesten hun verhaal maar blijven vertellen. Zij, die oude merktekenen zelfs niet weg wilde hebben, was er bepaald niet de vrouw naar om de runen van haar tijd uit te wissen. Ja, ook oude merktekenen moesten blijven...
De vloer van de Audiëntiezaal schreit de bajonetten, de in rotten gezette geweren en de vuren der Kozakken, maar koningin Wilhelmina gaf bevel die tranen te laten. Een oud huis wordt onteerd, als men zijn rimpels aan de plastische chirurg overgeeft. Maar, dat de zetels niet gaaf zijn, frappeert mij nu minder dan dat zij hier zo verweesd en verlaten staan. Zij roepen zo mooi luid: Het Loo is dood. Het zal weer opstaan, zeker, of vroeg of laat, maar de tijd der vroege zetels is voorbij. Nu is Het goed, maar ook aangrijpend.
Het is still op het Loo
... 44 met het eigen treinstel
Mijmerend ga ik de Kapel uit. Het huis is groot, onmetelijk groot, ik kan niet overal heen. Ik moet kiezen. Eerst naar links, het zogenaamde Oude Kabinet. Sedert lang een logeerkamer, maar geladen met historie. Hier transpireerde de directeur van het Kabinet des Konings de nota's bijeen, die de onstuimige. Willem III en de in de ponteneur geraakte Thorbecke weer on speaking terms moesten brengen.
Hier woei de straffe wind van de aprilbeweging binnen. Hier kreeg Van Tets in de zomer van 1914. de fatale tijding. Ik zie hem het gangetje uitstromen naar de Koningin. Over die avond sprak koningin Wilhelmina nog vaak. Die avond eindigde dan ook de eerste periode van haar regering, de negentiende eeuwse. Die avond brandden de lantaarns van het oude Europa voor het laatst. De Koningin ontving het bericht met die kalmte, die ook later altijd over haar zou komen als haar een ramp-tijding bereikte.
Zij besloot haar verblijf op Het Loo af te breken, maar niet terstond. Dat zou onrust verwekken en daar was de zaak niet mee gebaat. Zij zou de volgende ochtend voor dag en dauw naar Den Haag gaan. En om geen enkel opzien te baren: niet met het eigen treinstel, maar in een gewone coupé. Tot die tijd zou alles ор Het Loo volgens program doorgaan en dus ook het diner met een schare hovelingen.
Het was al tijd om aan tafel te gaan, zelfs hoog tijd en de Koningin en Van Tets begaven zich direct na het onderhoud op weg. Van Tets, van zijn standpunt uit terecht, wilde Hare Majesteit voor laten gaan toen ze bij de deuren van de diner zaal waren aangekomen, maar de Koningin wees hem erop, dat dit niet ging. Zij was altijd (maar dan kwam zij alleen of met haar familie) als laatste aan tafel gegaan en er was geen enkele aanleiding het protocol nu niet in acht te nemen. Van Tets dus naar binnen en de Koningin voor de deur wachten.
Friedrich Heinrich Prinz von Oranienburg, Graf von Nassau Juengster sohn Wilhelm (mus) Friedrich Heinrich Luise von colligny Vater der Kurfürsten Luise Henriette, gemahlin des grossen Kurfürsten. Friedrich Wa eine hervorragende feldherr und staatsmann der held von Herzogenbusch
Nun Endlich: Der Westfälische Frieden beendete 1648 den verheerenden Dreißigjährigen (für die Niederlande Achtzigjährigen) Krieg. Die Lage in Deutschland war zum Erbarmen, das Land verwüstet, die Bevölkerung fast halbiert (von 17 Mio. auf 10 Mio.), die Wirtschaft lag darnieder, es herrschten Pocken, Pest und Hungersnot.
Auch das Kurfürstentum Brandenburg hatte schon bessere Zeiten erlebt. Und ausgerechnet in diesen armen und zurückgebliebenen Landstrich hatte es Ende 1646 Luise Henriette – »Less« – von Oranien (1627–1667), älteste Tochter des Prinzen Friedrich Heinrich, durch ihre Eheschließung mit Kurfürst Friedrich Wilhelm (1620–1688) verschlagen. 19de eeuws standbeeld van Louise Henriette
Biografie Der Hernn Friedrich Heinrich, Prinz von Oranien, geb. am 29. Januar 1584, jüngster Sohn Wilhelms von Oranien und einziger Sohn aus dessen vierter Ehe mit Louise de Coligny, ward auf Kosten der Staaten von Holland durch seine Mutter erzogen; der jüngere van der Does, der bekannte Witenbogaert (s. d.) und Daniel Taffin waren seine vornehmsten Lehrer und Erzieher, als er später die Leydener Universität bezog. 1593 beschenkten ihn die Staaten mit|einem Regiment von 20 Fähnlein und mit dem Gouvernement von Geertruidenberg.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wilhelmina Helena Pauline Maria:
... 135 / 137 De rede zelf was ook karakteristiek
Uw voorzitter heeft mij verzocht een enkel woord tot u te richten. Het heeft mij wel enigszins vermaakt om als 81-jarige gevraagd te worden voor een toespraak tot een jongerenconferentie. Ik had uw leeftijd jaren voor de eerste wereldoorlog en onze achtergronden verschillen dus veel. Maar er is één inzicht dat ons bindt: wij zijn het er roerend over eens, dat deze tijd roept om het leggen van contacten, het tot stand brengen van een goede wisselwerking tussen enkelingen en tussen groepen, het slaan van bruggen waar zulks maar mogelijk is.
Het leven der jongeren heeft mijn belangstelling en u begrijpt dus, dat ik met aandacht heb gevolgd wat door de jeugd tot mijn kinderen gezegd is bij hun rondreis door de provincies ter gelegenheid van hun zilveren huwelijksfeest.
Ik hoop, dat de gespannen belangstelling voor de grote vragen van deze tijd en de bereidheid opbouwend werk te doen, die daarbij aan de dag traden, zullen blijven en steeds meer jongeren in de greep zullen krijgen. Uiteraard onthoud ik mij van het geven van mijn kijk op de vragen als u straks de deze dagen hier bespreekt. U moet zelf uw weg kiezen.
Maar ik stel er wel prijs op uw aandacht te vragen voor een enkel punt. Voor alles zou ik U op het hart willen binden, dat verantwoordelijke posten bekleedt, de een op dit levensgebied, de ander weer op een ander, altijd het oog gericht moet houden op de eenvoudige en ze betrokken bij wat u onderneemt.
Een voorhoede die de band en het verband met de eenvoudige verloren heeft, vervult haar roeping slecht. Het is voorts mijn ervaring, dat er, alle schreeuwers ten spijt, onder de eenvoudige en vooral onder hen die niet veel praten, een kern van grote waarde aanwezig is. Wie hierop neerziet of hieraan voorbijgaat, miskent de meest wezenlijke kracht, de ruggengraat van ons volksleven.
Laat mij u zeggen, dat ik menigmaal beschaamd ben teruggekomen van een huisbezoek aan een eenvoudige en dat ik veel van deze bezoeken heb geleerd. U zult verstaan, dat u het krijgen van aandacht voor hen niet moogt uitstellen tot u een verantwoordelijke taak hebt gekregen. U moet nú oog krijgen voor hen, terwijl uw academische vorming nog voortgaat.
Een tweede gedachte is deze: de wereld heeft weinig aan mensen met grootse ideeën, indrukwekkende plannen, die nalaten de hand aan de ploeg te slaan. En die ploeg moet aan het werk in die akker waar wij op gesteld zijn. Wij moeten plaatselijk onze visie tot een levende werkelijkheid maken. Wie van vernieuwing 's gedachten bezield is moet vlak om zich heen vernieuwend gaan werken.
In ons eigen land zijn voorbeelden te over van echt pionier-schap. Denkt u slechts aan degenen die met een sterke verbeeldingskracht en noeste arbeid gebieden waar alles ten achter was, herschiepen in bloeien- de streken. Die voorbeelden zijn er ook over de grenzen.
Zo noem ik u de stichting van Agape door de Waldenzen en de arbeid die de op-(r)lichter thans ор Sicilië verricht. U spreekt in deze dagen over onze opdracht tegenover Christus en de naaste. U zult daarbij zeker bedenken, dat het niets geeft om achter af te jammeren over alle kransen die de christenheid in de loop der eeuwen ongebruikt heeft laten voorbijgaan, om hetgeen zij van Christus leerde in toepassing te brengen.
Het geeft niet om te klagen over de afschuwelijke tegenstelling die zij heeft doen of laten ontstaan tussen haar belijden en haar daden. Wij moeten vooruitzien en aanpakken, daders des Woords worden. Wij moeten zelf naar de Bron gaan in eenvoud des harten, en ons zelf overtuigen van wat Hij ons op het hart bindt, en de durf hebben met alles te breken dat daarmee niet in overeenstemming is, ook met de ten hemel schreiende verdeeldheid der christenen. Christus geven ons daartoe de moed.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zo aan het einde, van een kleine samenvatting en opsomming van Wilhelmina;s geschreven notities, zegt de weledele heer Kubus van Oorkonde, Prins de gemaal en spreekstal Meester, kunnen we vandaag de dag beter duiden wat koningin Wilhelmina nu toch allemaal bedoelde, met haar toespraak en met haar opvattingen over het christendom.
Koningin Wilhelmina is de dochter van Prinses-regentes, koningin Emma. Wilhelmina moet haar hele leven geweten hebben van de geheimen die er in de denkbeeldige tijdcapsule zijn gevonden, onder de sokkel van het ruiterstandbeeld van Friedrich Heinrich Prins van Oranienburg, graaf van Nassau.
Om daadwerkelijk te kunnen begrijpen wat de waarde is van de geheimen van Paleis het Loo, moeten we daarom eerst terug. Terug nog verder in de tijd, ver nog voor dat de Eerste Wereldoorlog een feit is. Zelfs de tijd van Napoleon en zijn verloren slag van Waterloo staan allemaal in verbinding met het huidige tijdperk. Beschreven in honderden boeken, citaten en nog heel veel meer.
In het boek Oranje ons Vorstenhuis Door de eeuwen heen, geeft studenten en scholieren een dieper en breder beeld van wat er allemaal speelde, in de tijd voorafgaand aan het gegeven dat Emma Regent bleef, maar dat er wel een wel prachtig kind werd geboren. Vertelde de heer Kubus van Oorkonde, Prins de Gemaal en een Weledele, heer van spreekstal en Meester.
Ren je rot, de toekomst van het Huis van Oranje, stond op het spel en nam op 31 augustus 1880 een wel heel bijzondere wending met de geboorte van Prinses Wilhelmina. Vertelde ene Ambrosius toen hij misschien wel de 'Gouden Stuiver', kon vinden. Hoewel haar stiefbroer Alexander dan nog Kroonprins is, zal zij de vrouw worden die de Monarchie tot verdiep in de 20e eeuw moet indragen. Nederland zal echter ondervinden dat de lichte teleurstelling over het feit;
dat de 'baby', ) .. van Emma een meisje was totaal overbodig was.
Aan het einde van de negentiende eeuw, toen het nationalisme in een verburgerlijkt Europa hoogtij vierde, verbeeldde een deugdzame en verheven vrouwenfiguur vaak de natie en de nationale waarden. Engeland had zijn stoere Britannia met speer en schild, een verenigd Duitsland zijn struise Germania; Frankrijk, moe van alle revoluties, koesterde zijn reeds lang respectabel geworden 'Marianne'.
Wilhelmina 'Het 'Koninginnetje'
Nederland moest het van oudsher doen met een kloe-'ke doch naamloze vrouw, de Nederlandse 'maagd'. In 1898 kreeg zij een gezicht en een naam: Wilhelmina. Als jonge en representatieve vrouw leek zij bij haar inhuldiging het symbool te zijn van wat bij alle onderlinge tegenstellingen de natie zowel voor het verleden als de toekomst verbond. Het 'Koninginnetje. Zo had minister-president Pierson haar toenmaals dikwijls haar genoemd.
Minster President Pierson (1897-1901) gaf toendertijd leiding aan een Oorlogs kabinet. En de geboorte van Wilhelmina gaf het volk eindelijk wat vrolijker nieuws dan de oorlog in de kranen van toen. Als de Baby Wilhelmina in haar kinderjaren naar school gaat, komt ze al snel in aanraking met Religeuze lessen uit het verleden. Wilhelmina heeft altijd met liefde geschiedenis bestudeerd. Naast haar taal en zanglessen in haar prive lessen aan het Hof van oranje.
Wilhelmina heeft altijd een warm hart gedragen, voor hen die het land verder droegen in een moeilijke tijd. Hoewel de oorlogsjaren haar zwaar vielen, heeft ze haar moeilijke taak gedenkwaardig, doch aanbedene volbracht tot hem ons aanzien binnen onze Christelijke traditie. pic.twitter.com/Kcu3nkMpeW
— Bernd Joseph (@LadySensa) March 4, 2024
Eind 18e eeuw* heerste er grote onrust in Nederland, net als in veel andere Europese landen. Stadhouder Willem V ontvluchtte het land. Onder invloed van Frankrijk werd Nederland de Bataafse Republiek (1795-1806), vervolgens het Koninkrijk Holland en van 1810 tot 1813 onderdeel van het Franse rijk. Nadat Napoleon bijna verslagen was, vroeg een groep nationale bestuurders en politici de zoon van Willem V om koning te worden. En zo kwam er weer een lid van het Huis van Oranje aan de macht: Koning Willem I van de Verenigde Nederlanden.
Deze Geschiedenis lessen boeien Wilhelmina op meerder fronten, vertelt de heer Kubus van Oorkonde, Prins de Gemaal en de Weledele heer Ambrosius van spreekstal en Meester der Nederlandse Taal van de geïntegreerde Letterkunde. Bijvoeglijk was hij ook nog een zeer, van oor' en sprong, bescheiden Geschiedenis Leraar aan het Colosseum Lyceum in Leiden.
Ambrosius noemde het 'heel opmerkelijk' dat zijn jeugdige leerlinge, bijzonder ware geïnteresseerd in de kennisgeving van het oorlog voeren en de zucht naar het ontbreken van kennis daarover. Maar zoals de Weledele heer van Ambrosius de spreekstalmeester al had verteld, moesten de leerlingen eerst maar eens terug in de tijd. De tijd van Napoleon en zijn verloren slag van Waterloo. Een gouden stuiver is niet zomaar verdiend*
Ambrosius de Kubus van Oorkonde, noemde verder in zijn lessen dat hij het 'wenselijk' vond dat Nederland weer eens een Vorst krijgt als Karel de Grote. Aan taallessen heeft de jonge Wilhelmina echter een hekel. De vraag van haar onderwijzer of zij een bepaalde taaloefening heeft gemaakt, beantwoordt Wilhelmina als meisje van een jaar of tien als volgt: 'Helaas ja en ik zal er wel Ape en Kool van moeten maken, maar ik houd er niet van'. Ambrosius van spreekstal antwoorde daarop; Maar lief kind toch wees niet zo bevreesd, de oorlogs is nog lang.
UNICEF - SAVE THE CHILDREN - HOMELESS FOUNDATION - ICRC RED CROSS
OXFAM INTERNATIONAL - GREENPEACE - WWF WILDLIFE - PAPAGENO
LIVESTRONG - DOCTORS WITHOUT BORDERS - WELCOME TRUST
Comments
Post a Comment